หนูเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขยายพันธ์โดยการตั้งท้องแล้วคลอดลูก เป็นสัตว์ที่เราพบเห็นได้ทั่วไปเช่นกองขยะ(ในเมืองที่แออัด) บ้านเราเองก็เยอะแยะมากจริงโดยเฉพาะเมืองกรุงวิ่งกันให้พล่านทั้งกลางวันกลางคืน ดีไม่ดีเยอะจนแมวยอมแพ้เลยทีเดียว

หนูหากินและอาศัยอยู่กับกองขยะ

เมื่อหลายปีที่แล้วมีโรคที่เกี่ยวกับหนูมากมายเช่น โรคฉีหนูและกาฬโรคที่มาจากเห็บหมัดที่เกาะตามตัวหนู อย่างว่านะ ถ้าจะว่าหนูเป็นตัวเชื้อโรคก็ไม่ผิดและก็แปลกด้วย เพราะหนูที่อยู่กับความสกปรกโสมมของกองขยะ ท่อระบายน้ำเสีย หรือตามหลืบต่างๆนั้นเป็นที่ที่สกปรกและเป็นศูนย์รวมของเชื้อโรคทั้งสิ้น

และหนูนาก็เป็นอาหาร โอชะของหลายชาติเช่นจีน ไทย ลาว เขมร ประเทศแถบบ้านเราก็บริโภคหนูโดยนำมาประกอบอาหารหลายอย่างเช่น ย่าง ปิ้งทอด ตุ๋น ต้มส้ม หมก ฯลฯ ในประเทศไทยของเรามีการบริโภคแพร่หลายในเขตของเกษตรผู้ทำนา เพราะหนูที่อยู่ตามท้องไร่ท้องนานั้นเป็นหนูธรรมชาติที่หากินตามธรรมชาติ กัดแทะข้าวกล้า กินมันกินเผือกกินหอยบ้างก็ว่าไปตามอัตภาพซึ่งแตกต่างจากหนูในเมืองราวฟ้ากับดิน อย่างน้อยก็อุดมไปด้วยโปรตีนให้ผู้คนบริโภคโดยไม่เหนียมอาย

โรคฉี่หนู

มีอยู่ครั้งนึง(โดนเติบ)ยังจำได้ไม่ลืม คือมีโรคร้ายแรงที่เกิดจากหนูคือโรคฉี่หนู (เล็ปโตสไปโรสิส) ได้มีการกำจัดหนูทางแถบทางอีสานอย่างเป็นล่ำเป็นสัน เช่นรับซื้อหางหนู หางละ 1 บาท ส่วนตัวชาวบ้านเอาไปทำอาหารทางการจะรับซื้อหางเท่านั้น

แต่ที่คาดไม่ถึงคือไม่รู้ว่ามันมาจากไหน และแถวอีสานก็แปลกใจมากที่มีงูเหลือมเพ่นพ่านตามทุ่งนา ตามป่าสวน รอยข้ามถนนดินเป็นทาง ซึ่งเป็นที่ฮือฮากันมาก เอ..หรือว่าทางการปล่อยมาหว๋า.. ต่างคนต่างก็คิดกันไปต่างๆนานา ก็หาคำตอบไม่ได้เพราะไม่มีใครรู้จริงๆว่างูเหลือมมาจากไหนเยอะแยะทั้งที่บางพื้นที่ไม่เคยมีมาก่อนเลย ชาวบ้านประหลาดใจมากๆ

งูเหลือม

ต่อมาอยู่ไม่นานระยะเวลาไม่นานแค่เข้าสู่ฤดูกาล ของการทำนาจากเมื่อก่อนที่ชาวนาจะกลัวติดเชื้อโรคจากหนู กลัวเป็นโรคฉี่หนู ก็กลับกลายเป็นว่าชาวนากลัวงูเหลือมมากกว่า เพราะความเชื่อของชาวนาตาสีตาสาถ้าเจองูใหญ่ๆก็คิดว่าเป็นงูผีงูเจ้ากันทั้งนั้น ไม่มีใครที่ไหนกล้าทำร้ายและก็กล้าจับงูมาทำอาหารเพราะกลัวจะมีภัยที่มองไม่เห็น(เพราะคิดว่าเป็นงูผี)

ย้อนมาหาเจ้าหนูนาที่โดนไล่ล่จากงูเหลือมที่ยังสังสัยกับที่มาเหมือนกัน ประชากรหนูก็ลดลงแบบน่าตกใจ จนเกือบลืมไปว่าท้องนาแห่งนี้เคยมีหนู ตาีสีกับยายสาเก็บเกี่ยวข้าวปีตามปกติเหมือนผ่านๆมา แต่ก็ระแวงบ้างเพราะกลัวงูเหลือม เพราะมันเคยไปรัดลูกวัวน้อยของยายมา แล้วคนจะเหลือหรือ

ดักหนูในนาข้าว

ครั้นคิดถึงอดีตความสมดุลทางธรรมชาติที่พึ่งพากันในเรื่องของข้าวปลาอาหาร ตอนเย็นหลังเก็บเกี่ยวชาวนาจะดักนก..ดักปลา..ดักหนู ตามท้องไร่ท้องนา แล้วก็จะมาดูกับดักที่ตัวเองดักไว้ในวันรุ่งขึ้น นั่นคืออาหารตามวิถีชีวิตชาวนามานาน และชาวนาก็จะนิยมดักจับปลา ดักจับหนูมาทำอาหารในช่วงเก็บเกี่ยวเท่านั้นเพราะความสมบูรณ์ของอาหารทำให้เจ้าหนูสมบูรณ์มากๆ สงสัยปีนี้ตาสียายสา คงหันจับงูมาทำอาหารในฤดูเก็บเกี่ยวนี้เสียแล้ว…..